O podziemiach

Kończę, gdy nic się nie dzieje, bo nie lubię jak opowieść się urywa w najciekawszym momencie, a muszę gdzieś przerwać.

Baśnie

Zły smok pożerający dziewice, strzegący drogi na zewnątrz, wiem, że spojler, ale nie obchodzi mnie to.

Raczej nie robię dosłownych ilustracji do tekstów, nawet własnych. Ale inspirować się mogę. Dlatego ilustracje przedstawiają sytuację z moich baśni, jednak nie do końca - zwłaszcza, że narysowałam je zanim dokończyłam pisanie.

Echnaton

Echnaton z rodziną oddają cześć Atonowi

Kultura popularna wmawia nam, że w Egipcie był tylko Tutanchamon i Kleopatra. I może jeszcze piramidy z Cheopsiakiem. A działo się tam znacznie więcej! Samych Kleopatr było siedem. A naprawdę zadziwia mnie popularność Tutanchamona. To taki Zygmunt I Stary w historii starożytnego Egiptu. Znany z tego, że miał żonę. Bona i Anchesenamon zupełnie ich przyćmiły w historii.

Historię Tutenchamona trzeba zacząć przed nim. XVIII dynastia, Nowe Państwo. Po Hatszepsut, kobiecie-faraonie. Amenhotep III już za życia utożsamił się z Re i innymi bogami, także Atonem, bogiem uosabiającym tarczę słoneczną, niezbyt do tej pory znanym. Stał się bogiem. Potrzebował tego, by nie zachwiała się jego pozycja. W końcu poślubił zwykłą śmiertelniczkę, Teje, córkę kapłana Mina i kobiety również związanej ze świątynią. Jej rodzice nazywali się Juja i Czuja.

Let's smile!

Pierwszy obrazek, miał pocieszyć moją przyjaciółkę. Tekst może być niewyraźny zatem przepisuję:

LET'S SMILE !
How?
Left side UP
&
Right side UP

Kolejne jest coś podpisane jako Nie pokazuj mi więcej tego brzydkiego stwora. Nie miałam pomysłu na tytuł i wpisałam czyjąś reakcję. A stwór ma sześć palców i baaardzo dużo guzików w koszuli. Zaś trzecia jest hipiska. O ile LET'S SMILE nie udało mi się obrócić w HTML, by nie było poziome, o tyle z nią ten sam kod zadziałał. F*ck the system? Przy okazji, wie ktoś, jak obrócić i zachować wyśrodkowanie?\

O zbójcach

Obiecane poślubienie księżniczki.

Woda w kolorach tęczy

 Zwykłe zdjęcie zrobione podczas wakacji. Takie tam morze w pobliżu Dubrownika. Ale zdjęcie zaczęłam przerabiać. Efekty są dość interesujące. 

Mądry i Głupi

Powiedziano mi, że w coś trzeba uwierzyć, a nie szukać dziury w całym. Powstała bajka, dedykowana winnemu jej powstania Inkwizytorowi.

Ściąga z CSS cz.3

Najpierw skrócony zapis.

Otóż, można pisać: border-color: brown, border-style: double; border-radius: 50px; border-width: 6px;
i można to zrobić krócej: border: 6px, double, brown, 50px;

Mniej więcej tak się przedstawia lista:

• animation: name, duration, iteration-count;
• background: color, image, repeat, attachment, position;
• border: width, style, color; radius piszcie oddzielnie; jeśli chcecie z każdej strony inną ramkę można to osiągnąć tak:

                - border-top: width, style, color;

• font: style, variant, weight, size, family;
• margin: top, right, bottom, left;
• padding: top, right, bottom, left;
• transition: property, duration, timing-function, delay

Sposób na naukę CSS i HTML

Zaglądanie do własnego kodu HTML może pomóc znaleźć informację, jaki coś ma selektor. Ale jeszcze lepsze jest zbadaj element.Kliknij cokolwiek na tym blogu prawym przyciskiem myszy i wybierz tę opcję. Fajne? Teraz widzisz kod, którym to zrobiono. Możesz tak robić, gdy tylko zobaczysz coś, co ci się podoba, a nie wiesz, jak to zrobić.

UWAGA! To wciąga. I nie zawsze działa.

Część pierwsza
Część druga
Części czwarta

Ściąga z CSS cz.2

Kolejna porcja kodu. Tym razem cechy umieszczane w nawiasie klamrowym za selektorem. Pamiętajcie, by rozdzielać je średnikiem. Serio, to mój najczęstszy problem.

Ściąga z CSS cz.1

Skoro już się uczyłam, to niech inni też skorzystają. CSS pisze się łatwo. Najpierw selektor tj. nazwa tego, co chcemy zmienić. Potem otwieramy nawias klamrą, wpisujemy cechy i wartości, jeśli jest dużo par cecha-wartość oddzielamy średnikiem i zamykamy klamrą. Cała filozofia w znajomości selektorów i cech.

selektor {cecha: wartość;}

Zbiór będę uzupełniać, jak się czegoś nauczę.

Ogłoszenie

11 VII 15

Nadal jestem na wakacjach, ale na pewno wrócę w ciągu tygodnia. I mam dwie nowe bajki.

Gilgamesz czyli sztuka nie dla sztuki

Przeczytałam niedawno epos o Gilgameszu, w całości. Wcześniej czytywałam tylko fragmenty w mądrych książkach o mitologii Mezopotamii.

Wiecie, irytuje mnie to, że jest tyle dobrych książek, do których dawno nikt nie ma praw autorskich, tak samo są dobre obrazy bez praw, które każdy mógłby rozpowszechniać i które już dawno uznano za świetne.

Jeśli coś jest darmowe, można to sprzedać bez żadnego kupowania praw, to wydanie książki z dialogami Platona lub wyprodukowanie kubka z obrazem Caravaggia powinno być tańsze niż wydanie książki debiutanta lub wyprodukowanie kubka z głupim napisem. Powinno być także bezpieczniejsze, bo jednak to się ludziom podoba od setek lat, więc na pewno się sprzeda.

A ile razy oglądam w sklepie obrazy i są trzy takie same zdjęcia na płótnie z figurkami Buddy albo z kamieniami i storczykami. Przecież Vermeer byłby w kilka dni wyprzedany, a to leży i leży w tym sklepie. Albo idę do działu religia i filozofia i widzę przede wszystkim Jana Pawła II, Franciszka, jakiś żółty zeszyt (pięć razy się nabrałam i sprawdzałam, co to jest, zanim załapałam, że to nie moje klimaty, niech to dostanie tytuł), ze dwie książki przeciwko kościołowi katolickiemu, położone na najniższej półce, żeby tylko ktoś nie zobaczył. A jest tyle tekstów filozoficznych, które chciałabym mieć. A szczytem możliwości okazuje się kupno w księgarni Tako rzecze Zaratusztra. Gdybym jeszcze wtedy interesowała się Nietzschem to mogłabym powiedzieć, że udało mi się raz kupić coś filozoficznego.

Najwyraźniej trafiam do jakichś mainstreamowych księgarni zawsze. Całe szczęście, jest internet.

Nenufary Moneta

Kiedyś pracą domową z polskiego było napisanie argumentów na temat Czy sztuka powinna się dalej rozwijać? Jako jedyna osoba napisałam, że nie.

Nie wierzę w sztukę dla sztuki. Wiem, że sztuka to język, którym przekazuje się informacje. Gdy rysuję, chcę żeby widz zrozumiał mój przekaz. I tak właśnie tworzę dzieło, by było to możliwe. Nawet jeśli widzem w domyśle mam być tylko ja, sama też muszę wiedzieć, co miałam na myśli.

W starożytnym Egipcie ludzie naprawdę wiedzieli, że człowiek ma dwoje oczu i że nie da się tak stać, by mieć widoczne oba ramiona i tylko jedno oko. Tylko tworząc sztukę chcieli jak najlepiej przekazać informacje - miało to być jak najbardziej konkretne, zrozumiałe. By dzieło było maksymalnie zrozumiałe, nie mogło być przesadnie oryginalne. To mogłoby utrudnić czytanie go. Z tego samego powodu nie można się było bawić w perspektywę. I dlatego faraon musiał być ogromny - a dlaczego nagłówki są większe od tekstu? Żeby było widać, co jest ważne.

Heraldyka jest tak poukładanym, logicznym językiem, że aż się kojarzy z kodem CSS. Podobnie mógłby powiedzieć ktoś znający się na weksylologii.

Zaś najważniejszą sztuką jest moim zdaniem architektura, gdyż dzieło-budynek oddziałuje na człowieka w największym stopniu i przez najdłuższy czas. Rudniański o tym pięknie pisał w Człowieku i Sztuce.