To nie rysunek, ale uznajmy stokrotkę za dodatek do zielnika. Roślina ozdobna. Występuje na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Azerbejdżanie, oraz Libii. Powszechna w całej Polsce. Jadalna w całości, ma miętowy smak. (Dlatego nikt się nie martwi tym, że dzieci bawiąc się biorą kwiaty do buzi). Surowcem jest kwiat, który zawiera substancje gorzkie, garbniki, kwasy organiczne, śluz, saponiny, olejki eteryczne oraz znaczne ilości soli mineralnych. W medycynie ludowej kwiat stokrotki stosuje się przy krwawieniach z płuc i pęcherza moczowego, także jako środek przeciwgorączkowy i ogólnie wzmacniający. Napar poleca się przy złej przemianie materii i nieregularności menstruacji oraz jako środek moczopędny (przy kamicy nerkowej i pęcherzowej) i przeczyszczający. Napar ziela stokrotki obniża ciśnienie krwi oraz przeciwdziała miażdżycy, toteż polecany jest dla osób starszych. Obecnie w lecznictwie rzadko jest stosowany wewnętrznie jako środek wykrztuśny w chorobach dróg oddechowych i łagodny środek ściągający w nieżytach przewodu pokarmowego. Zewnętrznie stosowany jest w postaci kąpieli i okładów jako środek przeciwzapalny, przy źle gojących się ranach, krwawych wybroczynach, owrzodzeniu i wykwitach skórnych.
U stokrotek występują dwa rodzaje kwiatów zebrane w koszyczki: na brzegach koszyczka białe lub różowe kwiaty języczkowe, w środku drobne, żółte kwiaty rurkowe
Systematyka: gatunek stokrotka pospolita, Bellis perennis, rodzaj stokrotka, rodzina astrowate, Asteraceae, astrowce, Asterales, podklasa astrowe, Asteridae, dwuliścienne, klasa okrytonasienne, Magnoliophyta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz