Dziurawiec zwyczajny

12 kwi 2016
rośliny, botanika, zielarstwo, projekt zielnik, rysunki,
Bylina odznaczająca się dużą zmiennością, kwitnie od maja do września, pospolita w widnych lasach, na polanach, krzaczastych stokach skałach, miedzach, suchych lakach i pastwiskach, na wrzosowiskach, nad rzekami i na przydrożach oraz ugorach, od nizin po piętro podalpejskie, rozprzestrzeniony w umiarkowanej strefie Eurazji i Azji Zachodniej, występuje również w Afryce Północnej i na Wyspach Kanaryjskich
Surowiec - ziele, ścina się rośliny nożycami na początku kwitnienia. Nie zbiera się dolnych części pędów i przekwitniętych roślin, ponieważ surowiec nie powinien zawierać owoców. Zebrane pędy suszy się w przewietrzanym pomieszczeniu rozpostarte cienką warstwą lub związane w pęczki i zawieszone na sznurze. Można je również suszyć w suszarni w temperaturze około 40 C.
Ziele ma słaby aromatyczny zapach i gorzkawy smak. Pobudza przemianę materii, środek żółciopędny i przeciwzapalny, działa uspokajająco na układ nerwowy i poprawia krążenie krwi. Przyspiesza gojenie się ran. Najważniejsze składniki to barwnik hyperycyna, hyperozyd, rutyna i kwercetyna, garbniki (około 10%) i olejek lotny (0,1%), który zawiera olefinowe terpeny, pinen i seskwiterpeny
Zaleca się używanie dziurawca wewnętrznie w postaci odwaru i gotowych preparatów przy nieżytach żołądka i jelit, biegunce, braku apetytu, stanach depresyjnych i niespokojnym śnie. Zewnętrznie stosuje się w postaci wyciągów olejowych do leczenia ran, guzów krwawniczych odbytnicy i oparzeń.
Dziurawiec zwyczajny, Hypericum perforatum, dziurawiec, dziurawcowate, Hypericaceae, jedyny przedstawiciel rodziny w Polsce, malpigiowce, Malpighiales, różowe, Rosidae, dwuliścienne, okrytonasienne, nasienne.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz